Zawieszenie biegu przedawnienia nie zaskoczy podatnika?

Natalia Jabłońska, doradca podatkowy w Kancelarii prawnej MAJCHRZAK BRANDT I WSPÓLNICY

Dobiega końca proces legislacyjny nowelizacji m.in. Ordynacji podatkowej, mający na celu usunięcie stwierdzonej przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności z Konstytucją przepisów dotyczących zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wyrokiem z dnia 17 lipca 2012 r. (sygn. akt: P 30/11) Trybunał uznał art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej za niezgodny z konstytucyjną zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa. Przepis ten został uznany za niezgodny z art. 2 Konstytucji w zakresie, w jakim wywoływał skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia  zobowiązania podatkowego w związku z wszczęciem postępowania karnego lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym to postępowaniu podatnik nie został poinformowany najpóźniej z upływem terminu przedawnienia.

Skutek obowiązywania zakwestionowanych przez Trybunał przepisów Ordynacji podatkowej był taki, że podatnik nie będąc informowany o wszczęciu postępowania karnoskarbowego lub postępowania o wykroczenie skarbowe „w sprawie” nie miał świadomości, że jego zobowiązanie podatkowe nie uległo przedawnieniu, gdyż wszczęcie postępowania „w sprawie”  powodowało zawieszenie biegu terminu przedawnienia. O tym, że jego zobowiązanie podatkowe nie wygasło, bo termin jego przedawnienia wcześniej uległ zawieszeniu podatnik mógł dowiedzieć się np. dopiero wówczas gdy postawiono mu zarzuty, a zatem gdy postępowanie karnoskarbowe wkroczyło w fazę „ad personam”.

Ustawodawca mając na względzie wyrok Trybunału i zawarte w jego uzasadnieniu wytyczne w dniu 30 sierpnia 2013 roku przyjął ustawę o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz ustawy – Prawo celne.

Według znowelizowanych przepisów, wszczęcie postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub  wykroczenie skarbowe związane z podejrzeniem niewykonania zobowiązania podatkowego tylko wówczas spowoduje zawieszenie biegu terminu przedawnienia tego zobowiązania, gdy organ podatkowy przed upływem terminu przedawnienia zawiadomi podatnika o takim zawieszeniu.

Jednocześnie, ustawa nowelizująca nakłada na organy podatkowe właściwe w sprawach zobowiązania podatkowego, z którego niewywiązaniem wiąże się podejrzenie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego obowiązek zawiadomienia podatnika o nierozpoczęciu lub zawieszeniu biegu terminu przedawnia spowodowanym wszczęciem postępowania w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. Poza tym, w świetle znowelizowanych przepisów organ podatkowy będzie musiał poinformować podatnika również o rozpoczęciu lub dalszym biegu terminu przedawnienia po upływie okresu zawieszenia.

Analogiczne rozwiązania w zakresie zawieszenia biegu terminu przedawnienia długu celnego nowelizacja wprowadza do przepisów Prawa celnego.

By organy podatkowe i celne mogły realizować obowiązek zawiadamiania o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia, nowe przepisy nałożyły na organy prowadzące postępowanie w sprawie o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe wymóg informowania organów podatkowych i celnych o wszczęciu i prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe jeśli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiązać się będzie z niewykonaniem zobowiązania podatkowego lub powstaniem długu celnego.

Wprowadzane regulacje mają wykluczyć stan niepewności po stronie podatnika co do tego, czy jego zobowiązanie podatkowe wygasło czy też nie. Ustawodawca, mając jednak na uwadze potrzebę zachowania zasady tajności postępowania „w sprawie” o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe zobowiązał organy podatkowe i celne do informowania o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia najpóźniej z upływem 5-letniego terminu liczonego od daty wymagalności tego zobowiązania. Tym samym, by nie narażać na niepowodzenie toczącego się postępowania karnoskarbowego (wykroczeniowego) można oczekiwać, że organy podatkowe (celne) będą zwlekały do ostatniej chwili z informowaniem podatnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia.

Projekt nie zawiera przepisów przejściowych, tym samym jeśli od w dniu wejścia w życie ustawy od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku minęło 5 lat, zobowiązanie mimo wszczęcia postępowania karnoskarbowego lub wykroczeniowego uległo przedawnieniu. Jeśli 5 lat natomiast jeszcze nie upłynęło, to do momentu jego upływu organ podatkowy ma czas na zawiadomienie podatnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia. Jeśli tego nie zrobi, zobowiązanie podatkowe wygaśnie.

W poprzednim stanie prawnym podatnik mógł w ogóle nie wiedzieć o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia względem jego zobowiązania. Po wejściu w życie znowelizowanych przepisów, może się o tym dowiedzieć nawet i ostatniego dnia tego terminu. Zmiana ta jest tylko pozornie niewielka, bo stwarza dla podatnika gwarancję wiedzy w zakresie ewentualnego dalszego istnienia jego zobowiązania podatkowego, a co za tym idzie pozwala wykluczyć ryzyko np. wyzbycia się dokumentacji umożliwiającej dowodzenie zapłaty podatku.

*Ustawa czeka na podpis Prezydenta RP. Wejdzie w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

W celu uzyskania dalszych informacji prosimy o kontakt:

Natalia Jabłońska: tel. +48 61 27 87 000;  n.jablonska@mbwnet.pl

Tajemnica telekomunikacyjna narzuca na operatorów sieciowych obowiązek ochrony przesyłanych danych

Jakub Gosz, radca prawny w Kancelarii prawnej MAJCHRZAK BRANDT I WSPÓLNICY

Na żądanie służb specjalnych bądź gdy jest to konieczne do świadczenia usług, operator sieci telekomunikacyjnej  jest zwolniony z obowiązku ochrony danych.

Termin tajemnica telekomunikacji zdefiniowany został w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. prawo telekomunikacyjne jako tajemnica komunikowania się. Rozumie się przez to informacje przekazywane w sieciach telekomunikacyjnych, dane dotyczące użytkowników oraz informacje dotyczące nawiązania, okoliczności i rodzaju połączenia. Definicja obejmuje również próby uzyskania połączenia między określonymi zakończeniami sieci, a także identyfikacji bądź lokalizacji zakończeń sieci, pomiędzy którymi wykonano połączenie.

Zgodnie z ustawą ochronie podlegają:

•              dane dotyczące użytkownika;
•              treść poszczególnych komunikatów;
•              dane transmisyjne, służące do kontrolowania komunikacji w sieciach lub naliczania opłat za usługi, w tym dane lokalizacyjne (wskazujące położenie geograficzne urządzenia końcowego użytkownika);
•              dane lokalizacyjne wykraczające poza dane niezbędne do transmisji komunikatu lub wystawienia rachunku;
•              dane o próbach uzyskania połączenia między zakończeniami sieci, w tym dane o nieudanych próbach połączeń.

Przez pojęcie użytkownika rozumie się w ustawie podmiot korzystający z publicznie dostępnej usługi telekomunikacyjnej lub żądający świadczenia takiej usługi. Dane dotyczące użytkownika będącego osobą fizyczną, a podlegające ochronie, to: nazwisko i imiona, imiona rodziców, miejsce i data urodzenia, adres miejsca zameldowania na pobyt stały, nr ewidencyjny PESEL. W przypadku obywatela RP także nazwa, seria i numer dokumentów potwierdzających tożsamość (inne dane są wymagane w przypadku cudzoziemców, m.in. numer paszportu). Są to również dane zawarte w dokumentach potwierdzających możliwość wykonania zobowiązania- takich jak zaświadczenie o zatrudnieniu lub zarobkach- wobec dostawcy publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych, wynikającego z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (tj. najczęściej zobowiązania do zapłaty za świadczone usługi).

Komunikacja pod ochroną

Treść indywidualnych komunikatów podlegająca ochronie obejmuje przedmiot przekazu pomiędzy nadawcą a odbiorcą komunikatu. Dotyczy to każdej informacji wymienianej lub przekazywanej między użytkownikami za pośrednictwem publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. Takie usługi to np. usługa przedpłacona świadczona w sieci ruchomej (tzw. pre – paid) lub abonament telefoniczny w sieci stacjonarnej. Termin ten nie obejmuje jednakże informacji przekazanej jako część transmisji radiowych lub telewizyjnych, z wyjątkiem informacji odnoszącej się do możliwego do zidentyfikowania abonenta lub użytkownika otrzymującego informację. Chodzi tu o sytuację, gdy informacja stanowi część usług nadawczych dostarczanych za pomocą publicznej sieci łączności elektronicznej i jest przeznaczona dla potencjalnie nieograniczonej liczby odbiorców. Jednakże w przypadku gdy indywidualny abonent lub użytkownik otrzymujący taką informację może zostać zidentyfikowany, na przykład przez usługi typu „pay-per-view”, przenoszona informacja podlega ochronie.

Ustawa nie zawiera katalogu chronionych danych transmisyjnych. Jako przykłady podaje się jednak powszechnie dane o routingu, czas trwania, rozpoczęcia i zakończenia połączenia, objętość komunikatu, format (protokół przekazu), położenie urządzeń końcowych, sieć, w której następuje rozpoczęcie i zakończenie połączenia.

Z kolei dane lokalizacyjne dotyczą szerokości, długości i wysokości terminala użytkownika (położenie geograficzne urządzenia końcowego w sieci ruchomej dostawcy usługi), kierunku przekazu, poziomu dokładności informacji dla danej lokalizacji, identyfikacji komórki sieciowej, w której zlokalizowany jest terminal w danym momencie. Mogą również zawierać format, w którym komunikat jest przenoszony przez sieć. W skład danych transmisyjnych będą wchodziły na przykład numery ISDN lub PSTN. Taki charakter będzie miał również adres IP.

Od 2009 r. czyli od wejścia w życie nowelizacji ustawy z 24 czerwca 2009 r., tajemnica komunikacji obejmuje również dane o nieudanych próbach połączenia, które zostały zestawione i nie zostały odebrane przez użytkownika końcowego lub nastąpiło przerwanie zestawionych połączeń.

Podmioty zobowiązane

W ustawie nie wyznaczono podmiotów  zobowiązanych do zachowania tajemnicy telekomunikacyjnej.  Dlatego należy przyjąć, że zobowiązani są do niej  zarówno przedsiębiorcy telekomunikacyjni, jak i osoby, które w ich imieniu zawierają umowy o świadczenie usług na podstawie umów cywilnoprawnych (umowa zlecenie, agencyjna). Przy czym zgodnie z przepisami przedsiębiorca telekomunikacyjny ponosi odpowiedzialność (w postaci sankcji administracyjnej) również za naruszenie tajemnicy telekomunikacyjnej przez podmioty działające w jego imieniu. 

Zakazane jest zapoznawanie się, utrwalanie, przechowywanie, przekazywanie lub inne wykorzystywanie treści lub danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu. Przepis ustawy nie zawiera definicji wymienionych wyżej czynność i tym samym należy odwołać się do rozumienia tych pojęć w języku potocznym. W przypadku naruszenia ww. zakazów Prezes UKE może nałożyć karę pieniężną zarówno na przedsiębiorstwo telekomunikacyjne jak i na kierującego przedsiębiorstwem telekomunikacyjnym. Natomiast zgodnie z kodeksem karnym, kto bez uprawnienia uzyskuje informację dla niego nieprzeznaczoną, otwierając zamknięte pismo, podłączając się do przewodu służącego do przekazywania informacji lub przełamując elektroniczne, magnetyczne albo inne szczególne jej zabezpieczenia, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch.

Odstępstwa od zakazu

Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, w której ww. czynności będą przedmiotem usługi lub będą niezbędne do jej wykonania, np. usługa biura numerów telefonicznych oraz przypadki, gdy do realizacji usługi niezbędne jest wykorzystywanie danych (dane transmisyjne).

Zakaz przetwarzania danych wyłącza także zgoda nadawcy lub odbiorcy. Wydaje się, że zgodę taką powinien wyrazić użytkownik, który jest dysponentem chronionego przekazu. Podkreślić należy, że taka zgoda nie może być domniemana ani dorozumiana z oświadczenia woli o innej treści. Może być natomiast wyrażona drogą elektroniczną, a także wycofana w każdym czasie.

Zgody szczegółowe (tj. takie, które wprost wskazują na rodzaj danych objętych zgodą) są wymagane na przetwarzanie szerszego zakresu danych użytkownika (w szczególności chodzi tu o numer konta bankowego lub karty płatniczej, a także adres poczty elektronicznej oraz numery telefonów kontaktowych), wykorzystanie danych transmisyjnych lub lokalizacyjnych, oraz na użycie danych do spisu abonentów.

Kolejny wyjątek obejmuje wykonywanie czynności niezbędnych w celu rejestrowania komunikatów i związanych z nimi danych transmisyjnych w zgodnej z prawem praktyce handlowej, o ile celem jest zapewnienie dowodów transakcji oraz łączności w działalności sprzedażowej. W takim wypadku strony, do których odnosi się komunikat, powinny być poinformowane o fakcie rejestrowania, jego celu oraz okresie przechowywania przed rozpoczęciem zapisu. Zapisany komunikat należy usunąć jak najszybciej, jednakże nie później niż z końcem okresu, w trakcie którego transakcja może zostać zakwestionowana zgodnie z prawem.

Ostatni przypadek obejmuje wyjątki konieczne z powodów przewidzianych przez przepisy odrębne, czyli ustawy regulujące działanie organów państwowych, jak policja, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego czy Centralne Biuro Antykorupcyjne.

Obowiązkiem tajemnicy telekomunikacyjnej nie są objęte komunikaty i dane ze swej istoty jawne, z przeznaczenia publiczne, jak również te, które ujawnione zostały na podstawie postanowienia sądu, prokuratora lub na podstawie odrębnych przepisów.

W celu uzyskania dalszych informacji prosimy o kontakt:

Jakub Gosz: tel. +48 61 27 87 000; j.gosz@mbwnet.pl

ORZECZNICTWO I ZMIANY W PRAWIE

Z WOKANDY

Na pozostawienie podania bez rozpoznania jednak skarga na bezczynność

W dniu 3 września 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny  podjął uchwałę, w której stwierdził, iż na pozostawienie podania bez rozpoznania (art. 64 § 2 k.p.a.) przysługuje skarga na bezczynność organu, stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Uchwała zapadła na wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich i miała rozstrzygnąć istniejącą rozbieżność w orzecznictwie sądów administracyjnych. Niektóre bowiem składy orzekające w sądach administracyjnych uznawały, że nieuzasadnione pozostawienie podania przez organ bez rozpoznania stanowiło podstawę do wniesienia skargi do sądu administracyjnego w oparciu o art. 3 § 2 pkt. 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, inne zaś, że w takim przypadku przysługuje skarga na bezczynność. Wskazane wątpliwości NSA rozstrzygnął jednoznacznie na rzecz drugiej koncepcji, także w sytuacji nieuzasadnionego pozostawienia podania bez rozpoznania po wezwaniu do usunięcia jego braków formalnych stronie przysługuje wpierw zażalenie do organu wyższego stopnia, a w razie jego nieuwzględnienia – skarga na bezczynność. (sygn. akt: I OPS 2/13).

źródło: http://www.orzeczenia.nsa.gov.pl

Dłużnik nie potrąci wierzytelności jeśli wie o podstawie do ogłoszenia upadłości kontrahenta

W dniu 4 września 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów podjął uchwałę, zgodnie z którą oświadczenie o potrąceniu złożone przed dniem ogłoszenia upadłości, obejmującej likwidację majątku upadłego, przez jego dłużnika, który nabył wierzytelność w drodze przelewu w okresie roku przed dniem ogłoszenia upadłości wiedząc o istnieniu podstawy do ogłoszenia upadłości, nie powoduje umorzenia wierzytelności (sygn. akt: III CZP 26/13).

źródło: http://www.sn.pl  

Akcjonariusz nie może zagłosować dwa razy na członka rady nadzorczej

W dniu 11 września 2013 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, w której stwierdził, iż akcjonariusz tworzący oddzielną grupę w celu wyboru jednego członka rady nadzorczej nie uczestniczy w wyborze członków rady co do mandatów nieobsadzonych w drodze głosowania oddzielnymi grupami (art. 385 § 5 i 6 k.s.h.). Tym samym, SN za niedopuszczalne uznał dzielenie akcji w ten sposób, iż część z nich pozwala na utworzenie grupy i głosowanie w niej nad wyborem swojego członka rady nadzorczej a pozostała część (ponad liczbę akcji pozwalających na utworzenie samodzielnej grupy) użyta zostanie w głosowaniu nad wyborem nieobsadzonego w głosowaniu grupami mandatu członka rady nadzorczej. (sygn. akt: III CZP 39/13).

źródło: http://www.sn.pl

ZMIANY W PRAWIE

Prawo energetyczne – mały trójpak energetyczny wszedł w życie

W dniu 11 września 2013 roku weszła w życie ustawa z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 934). Ustawa wprowadza szereg zmian dostosowujących polskie regulacje do norm prawa unijnego. Do najważniejszych zmian  przewidzianych ustawą nowelizującą należy zaliczyć: wprowadzenie definicji odbiorcy wrażliwego wraz z określeniem przysługującego mu zryczałtowanego dodatku energetycznego; doprecyzowanie przepisów dotyczących przeprowadzania przez przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii kontroli legalności pobierania paliw lub energii, kontroli układów pomiarowo – rozliczeniowych, dotrzymania zawartych umów oraz prawidłowości rozliczeń; wskazanie przesłanek po wystąpieniu których przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przesyłania lub dystrybucji paliw gazowych lub energii może wstrzymać (z zastrzeżeniami wynikającymi z ustawy) dostarczanie paliw gazowych lub energii gdy w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że nastąpiło nielegalne pobieranie paliw lub energii oraz gdy odbiorca zwleka z zapłatą za świadczone usługi, co najmniej przez okres 30 dni po upływie terminu płatności; pełniejsze dostosowanie polskich przepisów do wymogów prawa unijnego w zakresie niezależności operatorów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych; dodanie przepisów dotyczących gwarancji pochodzenia energii elektrycznej wytwarzanej w odnawialnym źródle energii oraz nałożenie na Ministra Gospodarki obowiązek opracowania projekt krajowego planu działania w zakresie energii ze źródeł odnawialnych do roku 2020.

Podatki – nowe wzory deklaracji/oświadczeń/informacji w PIT

W dniu 23 września 2013 roku wejdzie w życie  rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 6 sierpnia 2013 r. w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. 2013 poz. 1054),  Wprowadza ono nowe wzory oświadczeń: PIT-2, PIT-2A, PIT-3 i PIT-12; deklaracji: PIT-4R, PIT-6/PIT-6L, PIT-8AR oraz informacji: PIT-8C, PIT-11, PIT-R, IFT-1/IFT-1R.

Nowe wzory stosować należy do przychodów, dochodów (strat) uzyskanych (poniesionych) od dnia 1 stycznia 2013 r. Jeżeli jednak przed 23 września 2013 r. oświadczenia, deklaracje i informacje podatkowe o przychodach, dochodach (stratach) zostały złożone na formularzach dotychczasowych, ich zastosowanie uznane zostanie za prawidłowe.

Prawo pracy – nowe zasady wykorzystywania urlopu wychowawczego

Dnia 5 września 2013 r. ogłoszono ustawę z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy (Dz. U. z 2013 r., poz. 1028) wprowadzającą kilka istotnych zmian w zakresie korzystania z urlopu wychowawczego. Nowelizacja wprowadza w ramach maksymalnego wymiaru urlopu wychowawczego wynoszącego do 36 miesięcy okres tzw. nieprzenaszalnego urlopu wychowawczego tj. wynoszący jeden miesiąc okresu urlopu wychowawczego przysługujący każdemu z rodziców (opiekunów) dziecka. Zgodnie z nowymi przepisami, każde z rodziców (opiekunów) będzie mogło wykorzystać 1 miesiąc urlopu wychowawczego, a prawa do urlopu w tej części nie będzie można przenieść na drugiego z rodziców (opiekunów) dziecka. Istotne novum wprowadzane nowelizacją to również wydłużenie okresu wspólnego korzystania z urlopu wychowawczego przez rodziców (opiekunów) dziecka z 3 miesięcy do 4 miesięcy oraz zwiększenie liczby części, w jakich urlop wychowawczy może być wykorzystywany z 4 do 5. Nowela rezygnuje również z przepisu stanowiącego podstawę do proporcjonalnego obniżenia wymiaru urlopu wypoczynkowego pracownika, który uprawnienie do urlopu wypoczynkowego nabył przed udaniem się na urlop wychowawczy i jednocześnie w tym samym roku powrócił do pracy. Poza tym, zgodnie z dodanym nowelą art. 2931 Kodeksu pracy bieg przedawnienia roszczenia o urlop wypoczynkowy nie rozpocznie się a rozpoczęty ulegnie zawieszeniu na czas korzystania z urlopu wychowawczego. Ustawa zacznie obowiązywać od 1 października 2013 roku.

Prawo pracy – od 2014 wyższe minimalne wynagrodzenie za pracę

13 września opublikowano rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. (Dz. U. z 2013 r., poz. 1074). Od 1 stycznia 2014 r. minimalne wynagrodzenie wynosić będzie 1680 zł, a zatem wzrośnie o 80 zł.

WE WRZEŚNIU 2013 r. WCHODZĄ W ŻYCIE:

•           Ustawa z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2013.161.983),

•           Ustawa z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym (Dz.U.2013.156.939),

•           Ustawa z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych (Dz.U.2013.170.1047),

•           Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych wymogów, jakie powinno spełniać zgłoszenie celne (Dz.U.2013.174.1070),

•           Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2013 r. w sprawie określenia zawodów regulowanych, w przypadku których można wszcząć postępowanie w sprawie uznania kwalifikacji (Dz.U.2013.171.1049).*

*przedstawione zestawienie obejmuje wybrane akty prawne, których termin wejścia w życie przypada we wrześniu 2013 roku.

W celu uzyskania dalszych informacji prosimy o kontakt:

Krzysztof Rubas: tel. +48 61 27 87 000;  k.rubas@mbwnet.pl

Wszelkie prawa do zamieszczonych tekstów są zastrzeżone na rzecz:

MAJCHRZAK BRANDT I WSPÓLNICY

Kancelaria prawna

www.mbwnet.pl