Po cofnięciu zgody na cookies użytkownik musi samodzielnie usunąć je ze swojego urządzenia

Jakub Gosz, radca prawny w Kancelarii prawnej MAJCHRZAK BRANDT I WSPÓLNICY

Użytkownik może wyrazić zgodę na przechowywanie w jego urządzeniu informacji poprzez określone ustawienia oprogramowania. Zgoda jest ważna, nawet jeśli jest to domyślna konfiguracja.

Zasady przechowywania informacji w telekomunikacyjnych urządzeniach końcowych abonentów i użytkowników końcowych określa art. 173 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Po ostatniej nowelizacji dotychczasowy model, określany mianem opt-out, zastąpiono modelem opartym na wymogu uzyskania zgody abonenta (użytkownika końcowego) na przechowywanie w jego urządzeniu końcowym informacji umożliwiających:

• wgląd w działania użytkownika,
• identyfikację użytkownika
• ustalanie jego preferencji informacyjnych,
• uzyskiwanie dostępu do tych informacji.

Według nowych zasad abonent musi zostać bezpośrednio poinformowany w sposób jednoznaczny, łatwy i zrozumiały, o:

–       celu przechowywania i uzyskiwania dostępu do tej informacji,

–       możliwości określenia przez niego warunków przechowywania lub uzyskiwania dostępu do tej informacji za pomocą ustawień oprogramowania zainstalowanego w wykorzystywanym przez niego telekomunikacyjnym urządzeniu końcowym lub konfiguracji usługi.

Tak więc operator sieci bądź właściciel strony internetowej musi otrzymać zgodę od danego abonenta. Wspomniany art. 173 mówi, iż abonent może wyrazić zgodę za pomocą ustawień oprogramowania zainstalowanego w wykorzystywanym przez niego telekomunikacyjnym urządzeniu końcowym lub konfiguracji usługi.

Ponadto usługodawca ma obowiązek przechowywania i uzyskiwania dostępu do danych w taki sposób, aby nie powodować zmian konfiguracyjnych w telekomunikacyjnym urządzeniu końcowym abonenta i oprogramowaniu zainstalowanym w tym urządzeniu. Warunków, o których mowa powyżej, nie stosuje się, jeżeli przechowywanie lub uzyskanie dostępu do informacji jest konieczne do:

–       wykonania transmisji komunikatu za pośrednictwem publicznej sieci telekomunikacyjnej;

–       dostarczania usługi telekomunikacyjnej lub usługi świadczonej drogą elektroniczną, żądanej przez abonenta lub użytkownika końcowego.

Instalacja oprogramowania

Art. 173 ust. 4 ustawy stanowi, iż podmioty świadczące usługi telekomunikacyjne lub usługi drogą elektroniczną mogą instalować oprogramowanie w telekomunikacyjnym urządzeniu końcowym abonenta lub użytkownika końcowego przeznaczonym do korzystania z tych usług lub korzystać z tego oprogramowania, pod warunkiem, że użytkownik końcowy: zostanie jednoznacznie poinformowany o celu, w jakim zostanie zainstalowane oprogramowanie, oraz sposobach korzystania przez podmiot świadczący usługi z tego oprogramowania; otrzyma instrukcję o sposobie usunięcia tego oprogramowania z własnego urządzenia oraz przed instalacją oprogramowania wyrazi na to zgodę.

Jak widać, znowelizowany art. 173 ust. 1 pkt 2 Ustawy uzależnia dopuszczalność przechowywania informacji (np. plików cookies) lub uzyskiwania dostępu do informacji już przechowywanych w telekomunikacyjnym urządzeniu końcowym od wyrażenia przez użytkownika zgody. Wymagana prawem zgoda, bez względu na sposób jej wyrażenia, musi być poprzedzona realizacją obowiązku informacyjnego.

Urządzenie telekomunikacyjne

Definicja telekomunikacyjnego urządzenia końcowego wskazuje na urządzenia przyłączone bezpośrednio i pośrednio do zakończeń sieci. Pojęcie to obejmuje wszelkie urządzenia przeznaczone do zapewniania telekomunikacji, np. aparaty telefoniczne, smartfony, modemy, komputer podłączony do Internetu czy dekodery telewizyjne, zarówno te zamontowane w telewizorach, jak i instalowane w komputerach.

Ochronie wynikającej z art. 173 ustawy podlegają urządzenia należące do wszystkich użytkowników urządzeń końcowych, w tym abonentów, niezależnie od tego, w jaki sposób zawarli umowę o korzystanie z usług telekomunikacyjnych.

Problem z ciasteczkami

Udzielenie zgody, o której mowa w ustawie następuje „po otrzymaniu informacji” co sugeruje, że zgoda nie może być wymagana np. z momentem wejścia użytkownika na stronę internetową (czy z momentem korzystania z innych tego rodzaju technologii), ale dopiero później, po wcześniejszym „otrzymaniu” przez użytkownika wymaganych informacji. W tym kontekście szczególny problem dotyczyć może tych technologii (np. stron WWW), które zakładają zapisanie określonych danych informatycznych (np. plików cookies) na urządzeniu końcowym abonenta już z momentem rozpoczęcia korzystania z nich.

Sprawia to, że uzyskanie zgody przed zapisaniem plików cookie jest trudne. Tam, gdzie to możliwe, utworzenie ciasteczek powinno być więc opóźnione do czasu, aż użytkownik zostanie poinformowany o ich używaniu przez odwiedzaną stronę. Jeśli nie jest to możliwe, właściciel strony powinien wykazać, że czyni wszystko, co możliwe, aby zmniejszyć czas od wejścia na stronę do zapewniania użytkownikowi informacji na temat cookies. Najprostszym i najpopularniejszym sposobem jest wyświetlanie komunikatu o używaniu ciasteczek w momencie wyświetlenia strony, do której użytkownik żąda dostępu. Ekspozycja okna informacyjnego bezpośrednio w polu widzenia użytkownika, nachodząca na odwiedzaną stronę, jest wystarczającą metodą.

Nie wydaje się, aby ustawowy obowiązek należało realizować w każdej sytuacji korzystania przez użytkownika końcowego z usługi. Uzyskanie zgody nie jest konieczne podczas każdej kolejnej wizyty na danej stronie internetowej. Nie musi również dotyczyć każdego konkretnego pliku (np. pojedynczego pliku cookie), lecz może odnosić się do określonej ich kategorii. Przykładowo ciasteczka w praktyce kategoryzuje się z uwzględnieniem funkcji przez nie realizowanych.

Domyślna zgoda

Zgodnie z ustawą użytkownik końcowy może wyrazić zgodę również za pomocą ustawień oprogramowania zainstalowanego w wykorzystywanym przez niego telekomunikacyjnym urządzeniu końcowym lub konfiguracji usługi.

Ponadto w ocenie komentatorów brak aktywności ze strony użytkownika końcowego pozwala na spełnienie wymogu wyrażenia zgody wyłącznie w jednej sytuacji. Po otrzymaniu wymaganych informacji użytkownik ma możliwość podjęcia  decyzji odnośnie ustawień. W konsekwencji przyjmuje się, że pozostawienie domyślnej konfiguracji oprogramowania lub usługi oznacza akceptację dla przechowywania informacji w jego urządzeniu końcowym.

Zmiana zdania

Użytkownik może nie wybrać opcji „zgoda” przy okazji wyświetlania informacji o cookies, ewentualnie ma prawo cofnąć taką zgodę przez złożenie oświadczenia woli właścicielowi strony.

Przepisy ustawy nie precyzują skutków tego faktu. Niewątpliwie wynika z niego zakaz przechowywania danych w przyszłości. Ponadto usługodawca jest zobowiązany do usunięcia danych umieszczonych wcześniej w urządzeniu użytkownika. Natomiast po wycofaniu zgody w formie zmiany ustawień oprogramowania lub konfiguracji usługi, użytkownik urządzenia musi samodzielnie usunąć informacje przechowywane w jego urządzeniu.

Zmiany w ustawie dotyczą również obowiązku informacyjnego, jaki należy realizować wobec abonenta lub użytkownika końcowego. Aktualnie obejmuje on informacje:

• o celu przechowywania i uzyskiwania dostępu do danych informatycznych,
• na temat możliwości określenia przez użytkownika końcowego warunków przechowywania lub uzyskiwania dostępu do danych za pomocą ustawień oprogramowania zainstalowanego w wykorzystywanym przez niego urządzeniu końcowym lub konfiguracji usługi.

W praktyce informacja ta odnosi się w szczególności do zasad związanych z ustawieniami przeglądarek internetowych, w tym dokonywaniem zmian w ich ustawieniach.

Prostym językiem

Ustawa wymaga poinformowania użytkownika końcowego w sposób jednoznaczny, łatwy i zrozumiały o przechowywaniu danych i uzyskiwaniu dostępu do nich. Przy przekazywaniu informacji nie można więc posługiwać się specjalistycznym językiem technicznym lub zakładać posiadania specjalnego wykształcenia lub doświadczenia po stronie użytkownika. Informacja powinna być również przekazana bezpośrednio, a zatem podmiot przechowujący informację lub korzystający z dostępu do niej powinien samodzielnie poinformować zainteresowanego. Tak więc czynność ta musi się odbyć z pominięciem innych podmiotów mających możliwość wytwarzania i kierowania komunikatów do odbiorców końcowych w tym samym momencie. Z taką sytuacją możemy mieć do czynienia, np. wtedy, gdy portal internetowy umożliwia na swoich stronach korzystanie z wyszukiwarki, zarządzanej przez niezależny podmiot.  W takim przypadku to podmiot zarządzający wyszukiwarką korzystającą z plików cookies jest odpowiedzialny za realizację obowiązku informacyjnego, a nie portal.

Należy się równocześnie upewnić, że adresat otrzymał komunikat, poprzez zarejestrowanie zwrotnej informacji o zgodzie lub odmowie jej wyrażenia w dowolny z technicznego punktu widzenia sposób.

Na tym tle powstaje pytanie, czy realizacja obowiązku informacyjnego może mieć miejsce za pomocą tzw. „polityk prywatności”. Jest to potoczna nazwa wewnętrznych regulaminów postępowania z informacjami chronionymi, stosowanych przez portale czy witryny internetowe. Najczęściej ze względu na swoją objętość są one umieszczane na podstronach, do których prowadzą odnośniki umieszczone w bezpośrednio wyświetlanych komunikatach o stosowaniu cookies przy pierwszym wejściu na stronę.  Zaznaczyć przy tym należy, że art. 173 ustawy nie ogranicza się do stron internetowych, lecz obejmuje również rozwiązania „mobilne” tj. przeznaczone na urządzenia przenośne, takie jak telefony komórkowe czy tablety. Z uwagi na uwarunkowania technologiczne (np. brak wymaganego miejsca na wyświetlaczu urządzenia końcowego lub ograniczoną wielkość transferu danych przeznaczonych na pojedynczą odsłonę), nie będzie możliwe zastosowanie wprost zasady bezpośredniości i przekazanie całej treści komunikatu w pojedynczej odsłonie. Wtedy konieczne jest stosowanie odesłań, czy też innego rodzaju powiązań pomiędzy prezentowanymi informacjami. Dlatego nie ma przeszkód, aby wymóg wynikający z przepisu realizować w koniecznym z przyczyn technicznych zakresie w ramach „polityk prywatności”.

Obowiązki wynikające z art. 173 ust. 1 ustawy nie znajdują zastosowania, jeśli przechowywanie lub uzyskanie dostępu do informacji już zebranych  w urządzeniu końcowym jest konieczne do:

–       wykonania transmisji komunikatu za pośrednictwem publicznej sieci telekomunikacyjnej;

–       dostarczania usługi telekomunikacyjnej lub usługi świadczonej drogą elektroniczną, żądanej przez abonenta lub użytkownika końcowego.

Samo wykorzystanie pliku cookie do ułatwienia, przyspieszenia lub regulowania transmisji komunikatu nie spełnia pierwszego warunku. Dane informatyczne (np. plik cookie) mają być niezbędne do świadczenia usługi. Przykładem takiej sytuacji są ciasteczka uwierzytelniające wykorzystywane do usług wymagających potwierdzenia tożsamości użytkownika. Z kolei w drugim przypadku doprecyzowano, iż niezbędną przesłanką jest, aby abonent lub użytkownik końcowy zażądał danej usługi.

W praktyce analizowanym wyłączeniem są objęte, m.in. następujące kategorie plików cookies:

• ciasteczka z danymi wprowadzanymi przez użytkownika (identyfikator sesji) na czas trwania sesji (ang. userinputcookies);
• wykorzystywane do usług wymagających uwierzytelniania na czas trwania sesji (ang. authenticationcookies);
• służące do zapewnienia bezpieczeństwa, np. wykorzystywane do wykrywania nadużyć w zakresie uwierzytelniania (ang. usercentricsecuritycookies);
• sesyjne pliki cookies odtwarzaczy multimedialnych (np. odtwarzacza Flash), na czas trwania sesji (ang. multimedia playersessioncookies);
• trwałe cookies służące do personalizacji interfejsu użytkownika, na czas trwania sesji lub na czas oznaczony w tygodniach lub miesiącach, w zależności od ich przeznaczenia, np. ustawienia wyboru wersji językowej na wielojęzycznych stronach (ang. userinterfacecustomizationcookies);

Dialery

Oprogramowaniem, które podlega wymaganiom art. 173 ust. 4 ustawy są również tzw. dialery. Jest to aplikacja, która łączy dwie funkcje. Pierwsza polega na automatycznym wybieraniu numeru telefonicznego, druga zaś zapewnia dostęp do płatnych stron WWW. Dialery są udostępniane bezpłatnie przez usługodawców świadczących usługi o podwyższonej opłacie. Nieprawidłowości związane ze stosowaniem tych programów polegają głównie na braku należytej informacji dla użytkownika o instalowaniu i usuwaniu go oraz skutkach jego stosowania, a także naruszaniu wymogu uzyskania wyraźnej zgody użytkownika na instalację i używanie dialera.

Konsekwencje naruszenia ustawy

Przepisy przewidują karę pieniężną w przypadku niezgodnego z art. 173 przechowywania informacji w urządzeniach końcowych użytkowników telekomunikacji lub korzystania z takich informacji. Tym samym zagrożone jest nieuzyskanie na te czynności wymaganej zgody abonenta lub użytkownika końcowego, a także  instalowanie oprogramowania w urządzeniach końcowych z naruszeniem prawa, w szczególności z powodu braku zgody abonenta lub użytkownika końcowego na taką operację. Karę pieniężną nakłada Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, w drodze decyzji, w wysokości do 3% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes UKE uwzględnia zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe. W związku z tym, podmiot podlegający ukaraniu jest obowiązany do dostarczenia Prezesowi UKE, na każde jego żądanie, w terminie 30 dni od dnia otrzymania żądania, danych niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary. W przypadku niedostarczenia danych, lub gdy dostarczone dane uniemożliwiają ustalenie podstawy wymiaru kary, Prezes UKE może ustalić podstawę wymiaru kary pieniężnej w sposób szacunkowy, nie mniejszą jednak niż kwota 500 tysięcy złotych. Jeżeli okres działania podmiotu jest krótszy niż rok kalendarzowy, za podstawę wymiaru kary przyjmuje się kwotę 500 000 złotych, a w niektórych przypadkach kwotę 10 000 złotych (art. 210 ust. 4 ustawy).

Niezależnie od wyżej opisanej sankcji, Prezes UKE może nałożyć na kierującego przedsiębiorstwem telekomunikacyjnym, w szczególności osobę pełniącą funkcję kierowniczą lub wchodzącą w skład organu zarządzającego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego lub związku takich przedsiębiorców, karę pieniężną w wysokości do 300% jego miesięcznego wynagrodzenia, naliczanego jak dla celów ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

Organem egzekucyjnym właściwym do ściągnięcia opisanych wyżej należności pieniężnych jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy dla miejsca siedziby przedsiębiorcy telekomunikacyjnego.

W celu uzyskania dalszych informacji prosimy o kontakt:

Jakub Gosz: tel. +48 61 27 87 000;  j.gosz@mbwnet.pl

ORZECZNICTWO I ZMIANY W PRAWIE

Z WOKANDY

Po sprzeciwie w EPU powód nie musi uzupełniać opłaty od pozwu

W dniu 10 października 2013 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, w której stwierdził, iż w razie wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym opłata sądowa od pozwu nie podlega uzupełnieniu. Uchwała SN potwierdza, że sąd do którego sprawa trafiła po sprzeciwie w EPU nie jest uprawniony do żądania uzupełnienia ¾ opłaty od pozwu, a w razie jej nieuzupełnienia – do umorzenia postępowania. Uchwała wpisuje się również w niedawno znowelizowane przepisy KPC, które wyraźnie wskazują, iż opłata od pozwu w razie przekazania sprawy po EPU do sądu właściwości ogólnej podlega uzupełnieniu wówczas, gdy nakaz zapłaty nie mógł zostać skutecznie doręczony  lub  gdy pozwany w chwili wniesienia pozwu nie miał zdolności sądowej, zdolności procesowej albo organu powołanego do jego reprezentowania, a braki te nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie zgodnie z przepisami kodeksu (sygn. akt: III CZP 56/13).

źródło: http://www.sn.pl

Roszczenie o zachowek nie przedawni się, gdy złoży się wniosek o stwierdzenie nabycia spadku

W dniu 10 października 2013 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, zgodnie z którą złożenie przez uprawnionego do zachowku wniosku o stwierdzenie nabycia spadku na podstawie ustawy przerywa bieg terminu przedawnienia jego roszczenia o zachowek należny od spadkobiercy ustawowego. Tym samym, należy przyjąć, iż złożenie wniosku o stwierdzenie nabycia spadku przez inną osobę niż dochodzący zachowku, pozostanie bez wpływu na bieg terminu przedawnienia roszczenia o zachowek.  (sygn. akt: III CZP 53/13).

źródło: http://www.sn.pl

Pominięcie formy prawnej wystawcy weksla w jego treści nie ma wpływu na ważność weksla, jeśli podano numer KRS

W dniu 10 października 2013 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, w której stwierdził, iż nie jest nieważny weksel własny wystawiony przez osobę prawną oznaczoną z pominięciem określenia jej formy prawnej, ale z podaniem numeru w Krajowym Rejestrze Sądowym, a także weksel własny wskazujący przedmiot działalności gospodarczej wystawcy, niebędący częścią jego firmy. Sąd Najwyższy uznał tym samym, iż prawidłowo wskazany numer KRS wystarczająco indywidualizuje wystawcę weksla, nawet gdy jego firma została w wekslu podana bez oznaczenia formy prawnej. (sygn. akt: III CZP 54/13).

źródło: http://www.sn.pl

Zaskarżenie uchwał zarządu i rad nadzorczych jednak w drodze powództwa o ustalenie

W dniu 18 września 2013 roku Sąd Najwyższy na wniosek Pierwszego Prezesa SN podjął w składzie 7 sędziów uchwałę, w której przyjął, iż uchwały zarządu, rady nadzorczej i komisji rewizyjnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz uchwały zarządu i rady nadzorczej spółki akcyjnej podlegają zaskarżeniu w drodze powództwa o ustalenie (art. 189 k.p.c. w związku z art. 58 k.c.). Podejmując powyższą uchwałę Sąd Najwyższy rozstrzygnął tym samym istniejące wątpliwości w zakresie podstawy prawnej zaskarżania uchwał wskazanych organów spółki, wykluczając jednocześnie stosowanie w drodze analogii do ich zaskarżania przepisów o zaskarżaniu uchwał zgromadzeń wspólników i walnych zgromadzeń akcjonariuszy. W tej samej uchwale Sąd Najwyższy przesądził także, iż wyrok sądu stwierdzający nieważność sprzecznej z ustawą uchwały wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub uchwały walnego zgromadzenia spółki akcyjnej ma charakter konstytutywny. (sygn. akt: III CZP 13/13).

źródło: http://www.sn.pl

ZMIANY W PRAWIE

Emerytury i renty – korzystniejsze zasady ustalania kapitału początkowego

W dniu 1 października 2013 roku weszła w życie ustawa z dnia 21 czerwca 2013 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundusz Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2013.159.960). Nowelizacja wprowadza korzystniejszą zasadę ustalania przez organ rentowy kapitału początkowego dla osób, które przed  dniem 1 stycznia 1999 r. przepracowały jedynie część roku kalendarzowego i miały przez to niższą wartość kapitału początkowego. 

Podatki – zawieszenie biegu przedawnienia tylko po zawiadomieniu podatnika

W dniu 15 października 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 sierpnia 2013 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz ustawy – Prawo celne (Dz.U.2013.184.1149) Ustawa nowelizująca przewiduje, że wszczęcie postępowania o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe będzie powodowało zawieszenie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, jeżeli podatnik zostanie poinformowany o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia przez upływem tego terminu. Analogiczne rozwiązanie przyjęto w odniesieniu do przedawnienia terminu dochodzenia należności określonych w Prawie celnym. W konsekwencji, organy podatkowe i celne obowiązane będą do zawiadamiania odpowiednio podatnika lub dłużnika o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia przed upływem tego terminu. Ponadto, na organy prowadzące postępowanie przygotowawcze w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego skarbowego nałożono obowiązek informowania organów podatkowych lub celnych o prowadzonym przez siebie postępowaniu.

W PAŹDZIERNIKU 2013 r. WCHODZĄ W ŻYCIE:

• rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 sierpnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie czynności sądu związanych z nadawaniem klauzuli wykonalności orzeczeniu sądowemu wydanemu w elektronicznym postępowaniu upominawczym (Dz.U.2013.180.1131),
• ustawa z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2013.169.1036),
• ustawa z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U.2013.145.879),
• ustawa z dnia 10 maja 2013 r. o zmianie ustawy o podatku rolnym (Dz.U.2013.107.660),
• ustawa z dnia 30 sierpnia 2013 r. o zmianie ustawy o scalaniu i wymianie gruntów (Dz.U.2013.185.1157),
• rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 28 marca 2013 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy urządzeniach energetycznych (Dz.U.2013.77.492),
• ustawa z dnia 30 sierpnia 2013 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz ustawy o kontroli skarbowej (Dz.U.2013.183.1145),
• rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 23 lipca 2013 r. w sprawie kontroli przewozu drogowego (Dz.U.2013.172.1064),
• rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 10 września 2013 r. w sprawie kontroli wykonywania obowiązków związanych z opłatami abonamentowymi (Dz.U.2013.182.1140),
• ustawa z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o dokumentach paszportowych (Dz.U.2013.170.1038)*

*przedstawione zestawienie obejmuje wybrane akty prawne, których termin wejścia w życie przypada w październiku 2013 roku.

W celu uzyskania dalszych informacji prosimy o kontakt:

Krzysztof Rubas: tel. +48 61 27 87 000;  k.rubas@mbwnet.pl

W celu uzyskania dalszych informacji prosimy o kontakt:

Krzysztof Rubas: tel. +48 61 27 87 000;  k.rubas@mbwnet.pl